سال 78 بود... روز دانش‌آموز... بچه‌ها مدرسه بودن... و اون تلفن...
تلفن زنگ خورد... گفتن شما چه نسبتی با فلانی داری... گفتم دخترشم... گفتن بابات تو بیمارستانه... اما دلم گواهی بدی می داد... اینا دروغ می‌گن... اما خدایا بابا که صبح هیچ‌ ناراحتی‌ای نداشت... خدایا باورم نمی شه...
مامان... چطوری به مامان بگم؟.... خدایا کمک کن...

کم کم همه جمع شدن... صدای شیون از خونه بلند بود... اما من باید چی کار می کردم؟
من دختر بزرگ خونه بودم... باید هوای بقیه رو داشته باشم...

بابایی نمی‌دونی چقدر سخت بود...
بچه‌ها یکی یکی از مدرسه میومدن... آبجی زهرا ـ دختر ته‌تغاری‌ت ـ هم اومد...
می‌گفت چرا اینقدر خونه شلوغه؟ گفتیم همین طوری... بعد اومد جایزه‌ای که به خاطر روز دانش‌آموز بهش داده بودن بهم نشون داد... چی بهش می گفتم؟ می گفتم بی بابا شدیم؟
بابا ... بابا ... بابا...
خیلی سخت بود... خیلی...

بابای خوبم
از خدا می‌خوام بحق عشقی که به خانم حضرت زهرا(س) داشتی تو رو امشب مهمان سفره پسرش اباعبدالله(ع) کنه...

راستی بابا یادته گفتی هر وقت خواستی یادم کنی زیارت عاشورا بخون؟ هنوز هم به نیابت از تو زیارت عاشورا می خونم...
بابا بازم می‌گم ... خیلی دلتنگتم... خیلی... خیلی...